- Ja umrę pierwsza - nigdy nie zapomnę słów, które kiedyś wypowiedziałam w rozmowie z babcią. Mimo upływu lat nadal chciałabym żeby tak właśnie się stało, są ludzie bez których nie da się żyć.
Po 24 postawionych krokach na schodach otworzyłam drzwi do pokoju, jedyne co tam było to smutek i przygnębienie, siedzieli jak goście, których powinnam wyczekiwać... z oburzonymi minami zaczęli naskakiwać, aż wreszcie położyłam się spać i starzy przyjaciele zniknęli by w bliskim czasie powrócić. Sen do długich nie należał, ale chyba czasem trzeba się wyciszyć po dramatach, fakt faktem do moich codziennych czynności należy sen. Ale nie po takim dniu..
Często zastanawiałam się jakby to było, gdyby ktoś z bliskim mi osób zmarł, albo nawet ze znajomych. Okazuje się, że uczucie, które mi towarzyszy to pustka, nie czuję nic, najchętniej położyłabym się spać i nie wstała. Oczy mi się szkliły, ale w pewnych momentach, nie byłam pewna czy to smutek, czy strach o myśli, że kiedyś moja rodzina odejdzie. Nie da się powiedzieć tego na głos, samo myślenie może być wręcz obraźliwe, ale jest to chyba normalne. Normalne dla ludzi, którzy nie mają serca i nie potrafią kochać. Być może śmierć nie boli, być może w niebie jest takim ludziom lepiej, być może to że pragniemy ich mieć przy sobie na zawsze jest błędem, być może myślimy tylko o sobie i o swoich uczuciach, ale jesteśmy tylko ludźmi.
Po 24 postawionych krokach na schodach otworzyłam drzwi do pokoju, jedyne co tam było to smutek i przygnębienie, siedzieli jak goście, których powinnam wyczekiwać... z oburzonymi minami zaczęli naskakiwać, aż wreszcie położyłam się spać i starzy przyjaciele zniknęli by w bliskim czasie powrócić. Sen do długich nie należał, ale chyba czasem trzeba się wyciszyć po dramatach, fakt faktem do moich codziennych czynności należy sen. Ale nie po takim dniu..
Często zastanawiałam się jakby to było, gdyby ktoś z bliskim mi osób zmarł, albo nawet ze znajomych. Okazuje się, że uczucie, które mi towarzyszy to pustka, nie czuję nic, najchętniej położyłabym się spać i nie wstała. Oczy mi się szkliły, ale w pewnych momentach, nie byłam pewna czy to smutek, czy strach o myśli, że kiedyś moja rodzina odejdzie. Nie da się powiedzieć tego na głos, samo myślenie może być wręcz obraźliwe, ale jest to chyba normalne. Normalne dla ludzi, którzy nie mają serca i nie potrafią kochać. Być może śmierć nie boli, być może w niebie jest takim ludziom lepiej, być może to że pragniemy ich mieć przy sobie na zawsze jest błędem, być może myślimy tylko o sobie i o swoich uczuciach, ale jesteśmy tylko ludźmi.
Czytam twoje wpisy. Są one naprawdę pełne sensu, nakłaniają do przemyśleń na temat życia i naszego istnienia. Nie mamy łatwego życia, może boimy się to komukolwiek pokazać. Przy znajomych jesteśmy uśmiechnięci choć w środku nosimy smutek. Życzę Ci, żebyś dała ze wszystkim radę i nigdy się nie poddała, chciałabym czytać dalej, więc nie przestawaj pisać, proszę :)
OdpowiedzUsuńTroszkę zwlekałam z odpowiedzią, ale jestem. Chciałabym jak najdłużej prowadzić bloga i jeżeli mi się uda nie przestanę. Dziękuję Ci za miłe słowa i motywację :)
Usuń