"XIV"

Nie mogę powstrzymać się od łez, ścigają mnie i na każdym kroku widzę ich cień.
Wsiadłam do autobusu i zaczęła się moja podróż w lepszą stronę. Po zakupieniu biletu zajęłam miejsce, podłączyłam słuchawki i spojrzałam przez szybę. Słońce, je właśnie widziałam. Każdy mały promyk wywołujący uśmiech na mojej twarzy i szepczący do ucha: "To najlepszy czas w twoim życiu". Z każdej strony tuliło mnie piękno, z każdą minutą byłam bliżej osoby, której najbardziej brakowało w moim życiu, przyjaciółki. Osoby, której obecność sprawia, że się uśmiecham. Mimo, że czasem jestem na nią zła, mówię jej to dopiero następnego dnia, bo wtedy już nie ma we mnie żadnej złości.

Jako mała dziewczynka na wieść o wizycie najbardziej barwnej postaci w moim życiu skakałam z radości, nie mogłam spać po nocach snując plany i wędrując do naszych wspólnie przeżytych chwil. Niestety po kilkunastu latach dorosłam i dotarło do mnie, że dorośli nie mają w sobie tej radości. Pewnego dnia budzisz się, otwierasz oczy i już nie jesteś tym samym człowiekiem.

Czasem trzeba też się pożegnać, smutek usiadł na mym ramieniu, a słońce wiedząc co się wydarzy ukryło się by nie musieć tego oglądać. Dojrzałe osoby nie płaczą podczas pożegnania, nie takiego gdy masz z kimś spotkać się za określoną, wyliczoną ilość dni. A jednak, w każdej chwili można obudzić swe wewnętrzne dziecko i od nowa zacząć pisać rozdział dawno zamknięty, pt.: "Tylko małe dzieci tak śmiało okazują uczucia". Czuję pustkę, ktoś zniknął z zasięgu mego wzroku, każdy powinien mieć kogoś takiego i nigdy nie wypuszczać go zbyt daleko. Z taką osobą jesteśmy jak tęcza, sprawiamy radość innym ale cieszymy się też sami sobą.
W każdej chwili warto szukać kogoś kto będzie dla nas tym szczęśliwym promykiem, tęczą. Może to być dziewczyna/chłopak, nie tylko przyjaciółka. Nie można jednak bać się stawiać pierwszego kroku do poznania tej osoby, życie jest jedno więc lepiej wykorzystać je w sposób dla nas najbardziej szczęśliwy.

Czas przegonić nasz cień łez, odliczam dni do następnego spotkania.